Synonimy:
Musa hookeri
Przedstawiony bananowiec pochodzi z obszaru Himalajów leżącego na pograniczu Indii i Butanu, zwanego Sikkim. Jest ro region górzysty, a Musa sikkimensis występuje tam na wysokości 1600-2000 m n.p.m., gdzie zimą stosunkowo często zdarzają się spadki temperatury poniżej zera. Z tego powodu, bylina ta w rodzinie bananowatych jest jedną z najodporniejszych na chłód, a jej kłącze może wytrzymać czasowe spadki temperatury do -18 °C. Po przemarznięciu części nadziemnej następuje regeneracja, poprzez wytwarzane liczne odrosty korzeniowe.
Liście bananowca są żółtozielone z czerwonym żyłkowaniem. Młode liście są w większym stopniu czerwonofioletowe i wraz z dojrzewaniem barwa ta ustępuje, pozostając tylko na nerwie głównym. Cała roślina jest silna, jej pseudo-kłodzina osiąga około 4 m wysokości, często pojawiają się na niej brązowoczarne przebarwienia. Nie widać na niej woskowania, zwłaszcza u dorosłych egzemplarzy.
Kwiatostan odchyla się od pseudo-kłodziny, tworząc później ukośny owocostan. Owoce usytuowane są luźno w klastrach. Nie zawierają w sobie dużo miąższu, a jego kolor jest brudnobiały do jasno-brązowo-różowego. Kwitnienie i owocowanie trwa od kwietnia do października.
Typ prowadzonej uprawy w Europie przypomina ten, stosowany w przypadku Musa basjoo, przy czym Musa sikkimensis jest generalnie odporniejszy od wspomnianego. Z tego powodu lepiej nadaje się do hodowli w szczególności na obszarach zimnych, jak Polska.
Wzrost tej byliny jest bardzo szybki, to też wymaga ona żyznej i wilgotnej gleby oraz intensywnego nawożenia. Jeśli uprawa prowadzona jest w pojemniku, ten musi być obszerny, ponieważ w ciągu roku z kłącza wyrasta duża liczba roślin przybyszowych. Stanowisko uprawy powinno być maksymalnie słoneczne, cień sprawi, że roślina nie będzie dobrze się rozwijać. Zimowanie może odbywać się w chłodnym pomieszczeniu bez dostępu światła, przy ograniczonej wilgotności podłoża. Jest to dobry gatunek dla początkujących hodowców.
Oddzielanie odrostów korzeniowych dla pozyskania nowych roślin to łatwiejszy sposób rozmnażania. Należy wykonać go wiosną, gdy wyraźnie zaznacza się wzrost, odcinając kłącza blisko matecznej pseudo-kłodziny, tak by sadzonka posiadała własne fragmenty korzeni. Po dokonaniu podziału, nowe bananowce umieszczamy w nieco ocienionym i ciepłym miejscu do czasu, aż zaczną intensywnie się rozwijać.
Z kolei wysiewanie nasion też nie jest trudne, a gatunek ten kiełkuje znacznie lepiej niż większość bananowatych. Nasiona przed siewem dobrze jest moczyć przez 3-5 dni w ciepłej wodzie, zmieniając ją codziennie. Do wysiewu używamy lekkiego, przepuszczalnego podłoża, to musi być stale wilgotne, ale nie zalane. Nasiona umieszczamy na wierzchu gleby, lekko je dociskając, nie przysypujemy, ponieważ potrzebują światła do kiełkowania. Przy wschodach wymagana jest temperatura 20-25 °C, choć czytałem o dobrym kiełkowaniu w temperaturze 18 °C. Wschody następują w czasie jednego do sześciu miesięcy. Siewki należy pikować do osobnych doniczek, gdy nieco podrosną. Nie należy wyrzucać zbyt wcześnie nasion, które nie wzeszły, ponieważ kiełkowanie zachodzi nieregularnie.
Istnieje kilka rodzajów i odmian tego gatunku. Do najpopularniejszych należy:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz